از چرخ بار منت تا کی توان کشیدن

باید به پای مردی دست از جهان کشیدن

توفان کن و برانگیز گرد از بنای هستی

دامان مقصد آخر خواهی چنان کشیدن

یک نالهٔ سپندت از وهم می رهاند

تا کی به رنگ مجمر دود از دهان کشیدن

اسباب می فزاید بر تشنه کامی حرص

گل را ز جوش آب ست چندین زبان کشیدن

ای حرص ! وهم بنما، قطع نظرکن از خویش

کاین راه طی نگردد غیر از عنان کشیدن

صید ضعیف ما را از انقلاب پرواز

باید به حلقهٔ دام خط امان کشیدن

آه از هجوم پیری ، داد از غم ضعیفی

همچون کمان خویشم باید کمان کشیدن

گردی شکسته بالم پرو راز من محالست

دارم سری که نتوان زین آستان کشیدن

محو سجود شوقم در یاد چشم مستی

از جبههٔ خیالم می می توان کشیدن

زان جلوه هیچ ننمود آیینه جز مثالی

نقاش را محال است تصویر جان کشیدن

گو یأس تا نماید آزادم از دو عالم

تا چند ناز یوسف ازکاروان کشیدن

خاکسترم همان به کز شعله پیش تازد

مرگ است داغ خجلت از همرهان کشیدن

صد رنگ شور هستی آیینه دار مستی است

نتوان چوگل درین باغ ساغر توان کشیدن

بیدل دلی ز آهن باید در این بیابان

تا یک جرس توانم بار فغان کشیدن